بسم الله الرحمن الرحیم

«اَلْحَمْدُلِلَّهِ عَلي ما اَنْعَمَ، وَ لَهُ الشُّكْرُ عَلي ما اَلْهَمَ وَ الثَّناءُ بِما قَدَّمَ، مِنْ عُمُومِ نِعَمٍ اِبْتَدَاَها…

سپاس و ستایش خداوند را به خاطر نعمت هایی که بخشید، و او را شکر به خاطر آنچه الهام کرده است و مدح و ثنا شایسته اوست به خاطر نعمت های فراگیری که از پیش فرستاد و ثنا و شكر بر او بر آنچه پيش فرستاد، از نعمتهاى فراوانى كه خلق فرمود…»

 در این چند جمله به خصوصیت هایی در احسان و انعام الهی اشاره شده است. یکی از آنها، ترتيبِ قرار گرفتن سه واژه حمد، شکر و ثناست. شايد به این دلیل باشد که در مقام ستايش خداست. طبعاً انسان بايد تنها معبود خود را به خاطر تمام الطاف بی کرانش ستايش کند. واژه «حمد» نیز، واژه‌اي مناسب براي ستايش خداست. خداوند هم در قرآن، کلام خود را با حمد شروع نموده است.

صفحات: 1· 2