در قرآن كريم آمده است: (قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ)؛ (سورهٴ توبه، آيهٴ ۱۰۵) اي پيامبر! به مردم بگو: هر چه خواستيد انجام دهيد ولي بدانيد كه خدا و رسول او و مؤمنان، اعمال شما را مي‏بينند.

امام صادق (ع) فرمود: منظور از مؤمنان در اين آيه ما هستيم؛ مؤمنان، همان ائمه هستند.

بنابراين، همهٴ كارهاي ما در مشهد و محضر آنان است، نه تنها اعمال ما را مي‏بينند و از آن خوشحال يا ناراحت مي‏شوند، بلكه در قيامت، مطابق آنچه ديده ‏اند شهادت مي‏ دهند.

يكي از شيعيان به نام داود رقّي مي‏گويد: پسر عمويي داشتم كه شخصي معاند و خبيث بود، در حال حركت به سوي مكه بودم كه متوجه شدم وضع زندگي او و خانواده‏ اش پريشان است. مقداري كمك براي او فرستادم و به سوي مقصدم حركت كردم. در مدينه به محضر امام صادق (ع) شرفياب شدم، نزد آن حضرت نشسته بودم كه ابتدا به سخن كرد و فرمود: اي داود! روز پنجشنبه اعمال شما را بر من عرضه كردند وقتي در ميان اعمال تو صله‏ اي را كه به پسر عمويت داده بودي مشاهده كردم، خوشحال شدم. مي‏دانم كه اين صلهٴ تو [و جفاي او] موجب تسريع در اجل او خواهد شد.

عبدالله بن ابان از امام رضا (ع) درخواست دعا كرد. آن حضرت با استناد به همين آيه فرمود: مگر من از شما غافلم و شما را دعا نمي‏كنم؟

اين گونه احاديث نشان مي‏ دهد كه اهل بيت عصمت (عليهم ‏السلام) با ديدن اعمال نيك، نه تنها خوشحال مي‏ شوند، بلكه در حق نيكان دعا نيز مي‏كنند.

منبع : ادب فنای مقربان- جلد ۱- صفحه ۱۵۴ تا ۱۵۶