وَ بِحَبْلِ مَنْ أَتَّصِلُ إِنْ أَنْتَ قَطَعْتَ حَبْلَكَ عَنِّي فَوَا سَوْأَتَا [أَسَفَا] عَلَى مَا أَحْصَى كِتَابُكَ مِنْ عَمَلِيَ الَّذِي لَوْ لا مَا أَرْجُو مِنْ كَرَمِكَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِكَ وَ نَهْيِكَ إِيَّايَ عَنِ الْقُنُوطِ لَقَنَطْتُ عِنْدَ مَا أَتَذَكَّرُهَا يَا خَيْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ اللَّهُمَّ بِذِمَّةِ الْإِسْلامِ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ وَ بِحُرْمَةِ الْقُرْآنِ أَعْتَمِدُ إِلَيْكَ وَ بِحُبِّي النَّبِيَّ االْأُمِّيَّ الْقُرَشِيَّ الْهَاشِمِيَّ الْعَرَبِيَّ التِّهَامِيَّ الْمَكِّيَّ الْمَدَنِيَّ أَرْجُو الزُّلْفَةَ لَدَيْكَ فَلا تُوحِشْ اسْتِينَاسَ إِيمَانِي، وَ لا تَجْعَلْ ثَوَابِي ثَوَابَ مَنْ عَبَدَ سِوَاكَ فَإِنَّ قَوْماً آمَنُوا بِأَلْسِنَتِهِمْ لِيَحْقِنُوا بِهِ دِمَاءَهُمْ فَأَدْرَكُوا مَا أَمَّلُوا وَ إِنَّا آمَنَّا بِكَ بِأَلْسِنَتِنَا وَ قُلُوبِنَا لِتَعْفُوَ عَنَّا فَأَدْرِكْنَا [فَأَدْرِكْ بِنَا] مَا أَمَّلْنَا وَ ثَبِّتْ رَجَاءَكَ فِي صُدُورِنَا وَ لا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ فَوَ عِزَّتِكَ لَوِ انْتَهَرْتَنِي مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِكَ وَ لا كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ لِمَا أُلْهِمَ قَلْبِي [يَا سَيِّدِي ] مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِكَرَمِكَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِكَ إِلَى مَنْ يَذْهَبُ الْعَبْدُ إِلّا إِلَى مَوْلاهُ وَ إِلَى مَنْ يَلْتَجِئُ الْمَخْلُوقُ إِلّا إِلَى خَالِقِهِ.

«و به رشته چه كسى بپيوندم اگر تو رشته ات را از من بگسلى، مرا چه رسوايى بزرگى است از آنچه كتاب تو از كردارم در شمار آورده، اگر اميدوار به كرم فراوانى رحمتت نبودم، و هم اينكه مرا از نااميدى نهى نموده اى هرآينه نا اميد می شدم به هنگامی كه گناهانم را بياد می آوردم، اى بهترين كسی كه خواننده اى او را خواند، و برترين كسی كه اميدوارى به او اميد بست. خدايا به پيمان اسلام به تو توسّل می جويم، و به حرمت قرآن بر تو تكيه می كنم، و به محبّتم نسبت به پيامبر درس ناخوانده قريشى هاشمى عربى تهامى مكّى مدنى، همجوارى نزد تو را اميد می نمايم، پس انس ايمانى مرا در عرصه وحشت نينداز، و پاداش مرا، پاداش كسی كه غير تو را عبادت كرده قرار مده، چه اينكه مردمى به زبانشان ايمان آوردند تا جانشان را به اين وسيله حفظ كنند، پس به آنچه آرزو داشتند رسيدند، و ما با زبان و دلمان به تو ايمان آورديم، تا از ما درگذرى، پس ما را به آنچه آرزومنديم برسان، و اميدت را در سينه هايمان استوار كن، و دلهايمان را پس از آنكه هدايتمان فرمودى گمراه مكن، و از جانب خود ما را ببخش، كه تو بسيار بخشنده اى، به عزتت سوگند اگر مرا برانى، از درگاهت نخواهم رفت، و از چاپلوسى نسبت به تو باز نخواهم ايستاد، به خاطر الهامى كه از معرفت به كرمت و گستردگى رحمتت به قلب من شده، بنده به جانب چه كسى جز مولايش میرود؟ و آفريده به چه كسى جز آفريدگارش پناه مى برد؟»

در نوبت قبل به عرضتان رسید كه دعای ابوحمزه ثمالی از نظر تحلیل مسائل عقلی به نوبه خود یك دائرة‌ المعارفی محسوب می‌شود. یعنی به صورت دقیق بررسی می‌كند كه چه طور انسان گناه می‌كند. چنین كه در نوبت‌های قبل به صورت دقیق تحلیل كرد كه چه طور انسان در نماز حضور قلب ندارد. در نوبت قبل به نفس تَسویل و نفس مُسوّله رسیدیم. حالا روشن شد

وقتی انسان به دام نفس افتاد، كم كم اسیر می‌شود. از آن به بعد نوبت به نفس اَمّاره است. نفس امّاره بعد از نفس مُسوّله تلاش و كوشش می‌كند. انسان در طلیعه امر عاملاً عامداً گناه نمی‌كند بلکه فریب می‌خورد. زشت را زیبا، زیبا را زشت، كم كم به دام می‌افتد. وقتی به دام افتاد، از آن به بعد عالماً عامداً گناه می‌كند. چون اسیر است و هر دستوری كه امیر بدهد او اطاعت می‌كند، كه إنَّ النَّفسَ لَاَمّارَهٌ بِالسُّوء. (یوسف/ 53)

امام سجاد(ع) عرض می‌كند: 1- پروردگارا! حالا كه تبهكار به این دام افتاد، راه او چیست؟ چه كسی او را امروز از خطر و انحراف می‌رهاند. 2- و در قیامت كه روز داوری و دادگری است، چه كسی او را از متخاصمان و متداعیان رهائی می‌بخشد؟ فردا قرآن طلبكار است، عترت طلبكار است، اسلام طلبكار است كه چرا حقوق و احكام و حِكم ما را رعایت نكردی! فرد و جامعه طلبكارند كه چرا حقوق ما را رعایت نكردی! اعضاء خانواده طلبكارند که چرا حقوق داخلی را رعایت نكردی! همسایه‌ها و هموطنان و كشورهای مجاور طلبكارند كه چرا حقوق همسایگی را رعایت نكردی! چون انسان هم نسبت به همسایه نزدیك، هم نسبت به همسایه دور مسئول است. امام سجاد(ع) عرض كرد: چه كسی فعلاً ما را می‌رهاند؟ چه كسی فردا از دست طلبكاران نجات مان می‌دهد؟ هیچ راهی نیست. بنابراین ما مضطر واقعی هستیم. تو هم كه وعده دادی مضطّرین را دریابی. فَالآنَ مِنْ عَذابِكَ مَنْ یَستَنْقِذُنِی وَ مِنْ أیدِی الخُصَمآءِ غَداً مَنْ یُخَلِّصُنِی.

آنگاه عرض كرد: خدایا! كسی كه الآن مرتّب دارد سقوط می‌كند، اگر بخواهد صعود كند یك ریسمانی می‌طلبد، یك حبل آویخته‌ای را طلب می‌كند. من به طناب چه كسی متوسّل بشوم؟

و بِحَبلِ مَنْ أتَّصِلُ إنْ أنتَ قَطَعتُ حَبلَكَ عَنّی…

نامه اعمال طوری است كه هیچ چیزی را فروگذار نمی‌كند. انسان در قیامت می‌گوید: مَا لِهذَا الكِتابْ لا یُغادِرُ صَغِیرَهً وَ لا كَبیرَهً إلا اَحصاها (كهف/ 49). چیزی را فروگذار نكرده.

وجود مبارك امام سجاد(ع) حال چنین تبهكاری را در سحرهای ماه مبارك رمضان ترسیم می‌كند كه آن تبهكار به خدا عرض كند: پروردگارا! تمام ریز و درشت اعمال زشتم را مأموران تو تنظیم كردند. هیچ راهی برای پرهیز از سقوط و نِیل به صعود نیست! و اگر تو دستور نداده بودی كه ناامیدی ممنوع است، ممكن بود من ناامید بشوم. چون هیچ راهی نیست. و تو كسی هستی كه بهترین مدعوّی. در حال اختیار هیچ كس تو را نخواند كه طرفی نبندد. و من هم از همه جا بُریدم و به تو پیوستم.

آنگاه برای این كه از هر خطری برهم، تو دستور دادی: وَابْتَغُوا إلِیهِ الوَسِیله (مائده/ 35). من در درجه اوّل به مهم‌ترین وسیله‌هائی كه محبوب توست، توسّل می‌كنم. به اسلام متوسّل می‌شوم. من مسلمانم، مُنقاد و مطیع ام. اگر عمل نكردم ولی اسلام دارم. به طناب اسلام متوسّل می‌شوم. تو هم فرمودی: وَابْتَغُوا إلِیهِ الوَسِیله.

من اسلام را وسیله قرار دادم. اسلام جامع قرآن و عترت است. بعد به این مجموعه‌ها كه زیر مجموعه اسلام اند متوسّل می‌شوم. اَللّهُمَّ بِذِمَّهِ الإسلامِ أتَوَسَّلُ إلِیكْ، من تعهّد اسلامی دارم، تو هم مرا به عنوان مسلمان بپذیر. من در اثر اسلام به تو متوسّل می‌شوم. “وَ بِحُرمَهِ القُرآنِ أعتَمِدُ اَلِیكْ وَ بِحُبّی لِلْنَبّیِ الاُمّیِ القُرَشی الهاشِمیِّ العَرَبیِّ التَّهامِی المَكّی المَدَنی (صَلَواتُكَ عَلَیهِ وَ‌آلِهِ) أرجُو زُلفَهَ لَدَیكْ .”

به پیغمبر، یعنی در حقیقت به عترت طاهرین كه عبارت از پیغمبر و اهل بیت او (صلوات الله و سلامه علیهم أجمعین) است، متوسّل می‌شوم. و اینها بهترین وسیله است. هیچ وسیله‌ای بالاتر از اسلام و قرآن و عترت نیست ! در حقیقت من به قرآن و عترت متوسّل شدم. فَلا تُوحِشْ اِستیناسِ اِیمانی وَ لاتَجعَلْ ثَوابی ثَوابَ مَنْ عَبَدَ سِواكْ. خدایا! من به اینها اُنس گرفته ام، این اُنس را به وحشت تبدیل نكن و ثواب مرا ثواب مشركان قرار نده! عدّه‌ای غیر تو را پرستیدند، من غیر تو را نپرستیدم. باورم هست كه تو خدای منی، خالق منی، ربّ منی، معبود منی. لكن در اثر جهل و اشتباه و غفلت، در اثر غلبه شهوت و غضب تن به گناه دادم.

پروردگارا! من هرگز لَجوجانه و معاندانه گناه نكردم. یك عدّه با زبان خالی گفتند: مسلمانیم، برای این كه خونشان محفوظ بماند، محفوظ ماند. من كه به زبان من، با قلب من،‌ با همه اعضاء و جوارحم ایمان آوردم. منتها در اثر جوانی، غفلت، جهالت و شهوت، تن به گناه دادم. من با قلب و قالَب، با زبان و دل گفتم: آمَنتُ وَ اَسلَمْتُ . آمَنّا وَ اَسلَمْنا. تو از ما عفو بكنی، ما را در یابی و امید ما را تثبیت بكنی و قلب ما را بعد از این كه هدایت كردی، منحرف نكنی. و رحمت لَدُن را نصیب ما بكنی (وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنكَ رَحمَه) برای این كه تو وهّابی. تو بهترین بخشنده‌ای. تنها هِبه در دستگاه توست.

بعد آنگاه نیایش را با سوگند به عزّت او هماهنگ می‌كند. عرض می‌كند: خدایا! به عزّت تو قسم اگر بنای تو بر این است كه مرا برانی، من از اینجا بیرون نمی‌روم. چون جای دیگری نیست. فَوِعِزَّتِكَ لَوِ انْتَهَرتَنِی مَا بَرِحتُ مِنْ بابِكَ . قریب به این مضمون در جمله‌های دیگر گذشت؛ انسان در قیامت می‌فهمد كه راه، تنها راه مستقیم الهی است. ولی در سحرهای ماه مبارك رمضان برای یك عدّه خوب روشن می‌شود كه هیچ راهی نیست مگر راه الهی. وقتی چنین حالی طبق ترسیم و تحلیل امام سجاد(ع) نصیب كسی شد، قهراً درهای رحمت به روی او باز می‌شود.

عرض می‌كند: خدایا! به عزّت تو قسم اگر مرا برانی‌، من بیرون نمی‌روم. چون راه نیست. مَا بَرِحْتُ مِنْ بابِكَ. لا كَفَفْتُ عَنْ تَخَلُّقِكْ. آن كُرنش، آن خضوع را خواهم داشت. برای این كه قلبم به معرفت تو مُلحَم است. من می‌دانم غیر از تو كسی نیست. یك وقت است به امید غیر انسان می‌رود. قهر می‌كند، از كسی قهر می‌كند به امید مهر دیگری . اگر قهر قهر است، قهر توست؛ اگر مهر است، مهر توست. از سعه رحمت تو با خبرم .

إِلَى مَنْ يَذْهَبُ الْعَبْدُ إِلّا إِلَى مَوْلاهُ وَ إِلَى مَنْ يَلْتَجِئُ الْمَخْلُوقُ إِلّا إِلَى خَالِقِهِ…. خدایا! بنده جز مولا پناهگاهی ندارد. مخلوق جز خالق حریمی ندارد. بر اساس وحدت خالق تنها ملجاء و تنها مَحرم دستگاه توست. من از اینجا بیرون نخواهم رفت.

منبع: شرح دعای ابوحمزه ثمالی به روایت حضرت آیت الله جوادی آملی(حفظه الله)

امیدواریم ذات أقدس إله همگان را در سایه رحمت خاصّ خود بپذیرد
غَفَرَ اللهُ لَنَا وَ لَكُمْ