زيارت، خود را با الگو سنجيدن است.

زائر هر که باشد، زيارت، هر گاه که انجام شود… مزار در هر جا و هر سرزمين که باشد، کانوني براي رشد معنويات و زمينه اي براي رشد ارزشهاي الهي در انسانهاست،

چه زيارت خانه خدا باشد، چه زيارتِ مرقد رسول الله،

چه زيارت قبور اولياي دين و مدفونين مظلوم بقيع ،

و چه شهداي اُحد ، مدفونين قبرستان ابوطالب (در مکه) و به خاک آرميدگان در شهرهاي مختلف و زيارتگاههاي دور و نزديک، مشهور و گمنام.

اينها همه، دل و جان را روشن ساخته و اميد مي بخشند، حتي زيارت قبور مؤمنان و صالحان نيز انسان را به ياد آخرت و صلاح مي اندازد و ياد خدا را در دلها بيدار مي سازد.

از قبور اولياء الله، نور معرفت و هدايت مي درخشد.

مکانهاي مقدس و مذهبي، انسان را به خدا نزديک مي کند و حالت خضوع و آرامش ايجاد کرده، روح را سرشار از خلوص، دل را پر از اميد، جان را لبريز از صفا و عشق مي سازد.

زيارت مراقد مطهر معصومين(عليهم السلام) گامي در مسير تزکيه است. اين ديدارها، مقدمه قرب معنوي است. زمينه را براي همسو شدن با آن انسانهاي والا و اسوه هاي کمال فراهم مي سازد.

زيارت، يک عمل تکراري و بي روح نيست.

زائر، نبايد به ظواهر، شکلها، ساختمانها، در و ديوار و نور و رواق بنگرد و از عظمت و معنويت معصومين غافل شود.

زيارتگاهها، محيطهايي پاک است که صداقت و کمال را به ياد مي آورد و باز دارنده از رذايل و افزاينده فضايل است.

هر چه ميزان خداشناسي، پيغمبر شناسي و ولي شناسي بيشتر باشد، به همان اندازه نصيب از برکات اين قبور نوراني و مزارهاي متبرک بيشتر خواهد بود.

زيارت، نوعي حضور در برابر آينه است.

زيارت، خود را به ميزان عرضه کردن است.

زيارت، خود را به محک زدن و خويش را با الگو و مدل سنجيدن است. چرا که ائمه و اولياي خدا، ملاک و معيارند. ايستادن در برابر آينه هاي فضيلت نما، رذيلت ها را خود به خود مي نماياند و قرار گرفتن در مقابل آينه هاي کمال، نقص ها را نشان مي دهد.

زائر، وقتي در برابر يک حجت خدا و امام معصوم و پيشواي شهيد قرار مي گيرد و در مزار رهبران دين، با شناخت و بصيرت، حضور مي يابد و مي داند که آنان، کمالِ مجسم و فضيلتِ متبلورند و آنان را به عنوان جلوه اي از نور خدا و چشمه اي از فيض ربّ و تبلوري از ايمان و اخلاص و عبوديت مي شناسد، عظمت آنان را دريافته، متوجه نقصها و ضعفهاي خود مي شود.

پاکي آنان، زائر را به آلودگيهايش آشنا مي سازد.

روحانيت آنان، زائر را به ماديت و دنيا گرايي اش واقف مي کند.

اينجاست که زيارت ، کلاس براي خودشناسي و خودسازي مي گردد و… زائر، شاگردي در اين مکتب، و استادانش، اولياء الله . ومکانش، زيارتگاه ها …