هر عقل سلیم آن چه را که برای انسان مایه ی کرامت و حفظ از انحرافات و بیهودگی ها و پوچی ها است، موجب استواری انسان می داند و آن چه را که باعث فساد اخلاقی و پیامدهای شوم برهنگی است، مذموم و ناپسند به حساب می آورد.

رشد فکری و عقلی پس از بلوغ جسمانی رو به تکامل می رود. پس از بحران های بلوغ، فرد استعدادها، توانایی ها و امکانات محیطی خود را بهتر می شناسد و نسبت به شخصیت خود بیشتر آگاهی می یابد و در نتیجه، تصمیماتش بیشتر از عقل منشأ می گیرد تا احساسات.

امام علی(ع) می فرمایند:

«عقل آن چیزی است که راه ضلالت را از خوشبختی تمیز می دهد و عاقل کسی است که هر کاری را در جای خود انجام خواهد داد.»
فردی که از رشد عقلی برخوردار است؛ درک و فهم بهتری از مسایل دارد. برای مثال، می داند که چرا باید پوشیده باشد و هدف از این کار چیست؟

عقل چون چراغی تابان است که زشتی ها و نیکی ها را نشان می دهد و عامل خوشبختی است و موجب سلامت و تکامل فرد و جامعه می شود و برهنگی و بدحجابی، باعث انحطاط و پیامدهای شوم می گردد. هر چیزی که مایه ی انحراف و فساد است؛ عقل آن را شایسته ندانسته، انسان را بر انجام آن ملزم نمی سازد.

خصلت «حیا» یکی از شعبه های عقل است. وجود حیا در انسان، او را به سوی حفظ پوشش و عفت دعوت می کند و برعکس بی حیایی که از شعبه های جهل است، انسان را به برهنگی و بی عفتی و زندگی عروسکی فرا می خواند.

انسان وقتی تاریخ را مطالعه می کند، پی می برد که در طول تاریخ بدحجابی و بی بندوباری چگونه زمینه فحشاء و فساد را در جامعه فراهم نموده و جوانان و نوجوانان را در منجلاب فساد غرق کرده است.

چرا عقل خود را به کار نیندازیم و کلاه خودمان را قاضی نکنیم و با دست خود زمینه ی بدبختی خود و خانواده و جامعه را فراهم نماییم؟

منبع: کتاب زن صدف آفرینش،فاطمه قاضی، ص 143