در عراق به وي‍ژه در مناسبت هاي خاص، عزاداران حسيني به صورت دسته جمعي و در قالب كاروان هاي كوچك و بزرگ، پياده به سوي كربلا مي روند. اين حركت مقدس به ويژه از نجف به كربلا كه اغلب با شركت علماي ديني انجام مي گرفت، چندين نوبت از طرف رژيم بعثي عراق جلوگيري يا به خاك و خون كشيده شد. يكي از اين نوبت ها در سال 1397ق بود.

زائران براي بهره برداري هاي تبليغي و سياسي بر ضدّ طاغوت عراق، برنامه ريزي هاي مفصّل كرده بودند. حكومت عراق هم به شدت و خشونت متوسل شد و راهپيمايان را در طول راه، از آسمان و زمين به گلوله بست. حادثه بصورت پياپي در سال هاي 1390، 1395 و 1396ق در ايام عاشورا و اربعين پيش آمده بود اما انتفاضه و حركت گسترده ي سال 1397ق بي سابقه بود و نجف آن سال بسيج كننده ي اين نيروي عظيم مردمي بود كه از كنار مرقد اميرالمؤمنين به راه افتاد و پس از چهار روز پياده روي به كربلا رسيد. حركت موكب هاي پياده و شعارهاي طول راه و سخنراني هاي متعدد، همه نوع معارضه با حكومت بعث بود. امواج گسترده مردمي با شعار «أَبَد وَ الله مَا نَنسَي حُسَينَا؛ به خدا قسم هرگز حسين را فراموش نخواهيم كرد» به راه افتاد. نيروهاي دولتي براي جلوگيري از رسيدن زائران به كربلا، برنامه هاي مختلفي داشتند و درگيري هايي پيش آمد و شهدايي بر خاك افتادند. وقتي هم به كربلا رسيدند، حوادثي شديدتر پيش آمد و كساني كشته و جمع بسياري دستگير شدند و نهضت شيعي اربعين آن سال در خاطره ي تاريخ ثبت شد و مبدأ الهام و شورگستري براي سال هاي بعد گرديد. اين حادثه در سال 1356ش بود.

منبع:
وبلاگ مطاف عشق
محدثي، جواد، فرهنگ عاشورا، قم، معروف، 1386