بسم الله الرحمن الرحیم

«اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَهِ المُضْطَرّین.»

«خدایا در این روز بر روی من درهای فضل و کرمت را بگشای و بر من برکاتت را نازل فرما و بر موجبات رضا و خشنودیت موفق بدار و در وسط بهشت هایت مرا مسکن ده ای پذیرنده دعای مضطر پریشان.»

«اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ »
«خدایا در این روز بر روی من درهای فضل و کرمت را بگشای.»

منظور از ابواب چیست؟
ابواب در ظاهر موانعی هستند که برای واردشدن به مکان های مورد نظر نیاز به فتح و گشودن و مفتاح و كليد داريم. کلیدی که مخصوص درب مورد نظر باشد زيرا اگر کلید هر درب در جای خود قرار نگیرد آن درب گشوده نمی شود مگر اینکه شاه کلید داشته باشیم که آن کلیدی است که تمام دربها را می گشاید.
و اگر به بطن آن توجه کنیم، منظور از ابواب (دربها) همان دربها و ورودی هایی است که بر اساس رضا و خشنودی خداوند و یا خشم و غضب او باز می گردد. مثلا: هنگامی که بنده ای گناه و معصیتی از پروردگار خویش انجام می دهد آنگاه است که آن معصیت و گناه سبب گردیده است تا یکی از درب های خشم و غضب الهی بر روی او باز گردد که کلید بازشدن آن درب، انجام آن گناه می باشد و هنگامی که بنده ای اطاعت امر پروردگار خویش را نماید، آنگاه است که اطاعت و فرمانبرداری سبب می گردد تا یکی از دربهای فضل و رحمت الهی بر روی او باز گردد که کلید باز شدن این درب همان اطاعت و فرمانبرداری از ذات اقدس پروردگار می باشد.

منظور از فضل الهی چیست؟
«ولو لا فضل الله علیکم و رحمته لتبعتم الشیطان الا قلیلا؛ و اگر فضل و رحمت الهی شامل حال شما نبود همانا جز اندکی همه از شیطان پیروی می کردید.» (نساء/ ۸۳)
می دانیم که پیروی از شیطان برابر است با ضلالت و گمراهی و ورود به خشم و غضب الهی و بالعكس فضل خداوند، توفیق و عنایتش به بندگان و راهنمایی آنان به سوی عبادت و اطاعتش می باشد. همان طور كه ذات اقدسش در قرآن می فرماید:
«یهدی من یشاء الی صراط مستقیم» (بقره/ ۱۴۲)
خداوند درآيه اي ديگر درباره فضل خود مي فرمايد: «فلو لا فضل الله علیکم و رحمته لکنتم من الخاسرین؛ پس اگر فضل و رحمت خداوند شامل حال شما نبود البته در شمار زیانکاران عالم بودید.» (بقره/ ۶۴)
طبق اين آیه، اگر فضل و رحمت خداوند بر بندگانش نبود و آنها را هدایت نمی نمود؛ به حقیقت که آنان از شیطان پیروی نموده و مورد غضب الهی واقع می شدند و دوزخ بر آنان واجب می گشت. و در گروه زیانکاران قرار می گرفتند، زیرا:
«ان الانسان لفی خسر» (عصر/۲)
بنابراين، با توجه به این آیات بالا؛ فضل خداوند به بندگانش همان هدایت به صراط مستقیم است. هدایتی که دربهای رحمت و بخشش خداوند را بر روی بندگانش می گشاید. لذا در این روز از خداوند خواستاریم که ابواب فضل و رحمتش را بر روی ما بگشاید.

«وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ»

برکات الهی
در اول دعا از خداوند درخواست نمودیم که دربهای فضل و رحمتش را بر روی ما بگشاید، زیرا هنگامی که دربهای فضل و رحمت او بر روی بندگان گشوده شود، آنگاه است که برکات و رحمت الهی بر سر بندگان فرود می آید. بركات الهي به دو دسته تقسیم مي شود:

۱-برکات مادی:
برکات مادی شامل جمیع نعمت هایی است که انسان از آنها به عنوان مایحتاج زندگی خود استفاده می نماید مثل (آب، میوه، سبزیجات و…)
امیرمومنان حضرت علی علیه السلام فرمودند:
«خداوندا، از تو آبى مى خواهم که به وسیله آن زمین هاى بلند ما پر گیاه شود، و در زمین هاى پست ما جارى گردد. و اطراف و نواحى ما به فراخ سالى رسند. میوه هاى ما فراوان گردند و چهارپایان زندگى خوشى یابند و خیرش به مردم دور از دسترس ما رسد. و جاهایى که همیشه گرم وسوزان است از آن استفاده کنند، از برکات گسترده و عطاى بى شمارت که بر جنبندگان نیازمند. و وحشى هاى رها شده در بیابان مى فرستى. و بر ما بارانى درشت و بى وقفه فرست، بارانى که دانه هایش یکدیگر را برانند. و به شدّت به هم برخورد کنند. نه رعد و برقى بى باران و نه ابرى بى نتیجه و نه ابرهاى سپید پراکنده و نه قطره هاى ریز همراه با باد سرد، بلکه بارانى که قحطى زدگان از آن به نعمت بسیار رسند. و از برکت آن باران، گرفتاران به خشکسالى زنده شوند. که تویى آن خداوندى که پس از نومیدى مردم باران فرستى، و رحمتت را برهمه گسترش دهى وتویى سرپرست نظام آفرینش که به ستودن سزاواری.» (نهج البلاغه، خطبه ۱۱۵، ص۲۲۲)

۲-برکات معنوی:
برکات معنوی شامل همه نعمت هایی است که انسان از آنها به عنوان وسیله ای برای تقرب جستن به ذات اقدس الهی استفاده می نماید. مثل: (توبه، استغفار، ذکر، دعا و…)
از امیرالمومنین علی علیه السلام پرسیدند:
« بماذا احببت لقاءالله؟ ؛ به چه دلیل شیفته دیدار خدا هستی؟» فرمود :
« لَمَّا رَأیْتُهُ قَدِ اخْتَارَ لِی‌ دِینَ مَلَائکَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ أنْبِیَائِهِ، عَلِمْتُ أنَّ الَّذِی‌ أکْرَمَنِی‌ بِهَذَا لَیْسَ یَنْسَانی‌ فَأَجَبَبْتُ لِقَاءَهُ؛ چون‌ که‌ دیدم‌ او برای‌ من‌ دین‌ ملائکه‌ و رسولان‌ و پیامبرانش‌ را اختیار کرده‌ است‌، دانستم‌: آن‌ کس‌ که‌ مرا بدین‌ امور گرامی‌ داشته‌ است‌ این‌ طور نیست‌ که‌ مرا فراموش‌ کند، از این رو دوستدار دیدار او شدم.» (بحار الانوار، ج۶، ص۱۲۷، ح۱۱)
لذا در این روز از خداوند خواستاریم که برکات مادی و معنوی خود را بر ما نازل فرماید.

«وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ »
«و در این روز مرا به موجبات رضا و خشنودیت موفق بدار.»

آنچه که موجب رضایت الهی است
با توجه به آیات و روایات، رضایت خداوند در این است که بنده مومن از دستورات خداوند و رسولش اطاعت نموده و در انجام آنها قصور نورزد.
«و اطیعوالله و الرسول لعلکم ترحمون»(آل عمران/۱۳۲)
به طور جامع تر می توان گفت: انجام واجبات و ترک محرمات الهی است که موجبات رضایت الهی را از بندگان خویش فراهم می سازد. تا به درجه «رضی الله عنهم و رضوانه ذلک الفوزالعظیم»، دست یابند.
لذا در این روز از خداوند خواستاریم که ما را در آنچه موجبات رضایت و خشنودی اوست موفق بدارد.

«واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَهِ المُضْطَرّین»
«و مرا در این روز در وسط بهشت هایت مسکن ده این پذیرنده دعای مضطرو پریشان.»

خداوند در قرآن می فرماید:
«و اذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوه الداع اذا دعان»( بقره/۱۸۶)
«هنگامی که بندگان من از تو در مورد من سئوال می کنند، بگو که من نزدیک (آنها هستم) و اجابت می کنم دعای کسانی را که مرا می خوانند و از من درخواست می کنند.»
و حضرت علی علیه السلام نیز فرموده اند :
«شَوَّقوا اَنفُسَکُم الی نَعیم الجَنَّه تُحبُّوا المَوتَ وَ تَمقُتُوا الحَیات؛ جان های خود را مشتاق نعمت بهشت گردانید، تا مرگ را دوست بدارید و زندگی را دشمن.» (غرر الحکم، ح۵۷۷۹)
لذا در این روز از خداوند خواستاریم که ما را از خشم و غضب خود دور ساخته و به بهشت برینش که سرچشمه رضایت و خشنودی ذات اقدس اوست، داخل سازد.

برگرفته از سايت شيعيان