بسم الله الرحمن الرحیم

اللَّهُمَّ لا تَخْذُلني فيهِ لِتَعَرُّضِ مَعصِيَتِكَ ، وَ لاتَضرِبني بِسِياطِ نَقِمَتِكَ ، وَ زَحْزِحني فيهِ مِن موُجِبات سَخَطِكَ بِمَنِّكَ وَ اَياديكَ يا مُنتَهى رَغْبَةِ الرّاغِبينَ.

«خدایا! مرا در این روز به واسطه ارتکاب گناه خوار مساز و با تازیانه قهرت کیفر مکن و از موجبات خشم و غضبت دور گردان، به حق احسان و نعمتهای بیشمار تو به خلق ای منتهی آرزوی مشتاقان.»

آيت‌الله مجتهدي در شرح «اَللّهُمَّ لا تَخْذُلْنى فيهِ لِتَعَرُّضِ مَعْصِيَتِكَ» مي‌فرمايد: خدايا، مرا به واسطه تعرض گناه خوارم نكن.
گناه، آدم را خوار اما عبادت و بندگي، آدم را عزيز مي‌كند. اگر اهل طاعت و بندگي شويد، عزيز مي‌شويد.
اهل گناه ولو اگر تحصيلات عالي دانشگاهي هم داشته باشد و لباس‌هاي فاخر به تن كند، باز هم خوار است. اما بندگي خدا را كردن، باعث مي‌شود تا محبت آن شخص به مقدار بسيار زيادي در دل ديگران باشد.
قرآن مي‌فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا»‌ يعني هر كه ايمان بياورد و عمل صالح بكند، ما هم دوستي‌اش را در دل مردم مي‌افكنيم. مردم، اهل عمل را دوست دارند.

تازيانه عذاب، نتيجه گناه انسان است
وي در شرح فراز دوم دعاي روز ششم ماه رمضان «وَلاتَضْرِبْنى بِسِياطِ نَقِمَتِكَ» مي‌افزايد: خدايا مرا به تازيانه عذابت نزن.
«لاتضرب» واژه نهي است اما در اينجا دعاست. اگر من به شما بگويم «لاتضرب»، اين نهي است. اما اگر كوچك‌تر به بزرگ‌تر بگويد، مثلا: ما به خدا بگوييم «لاتضرب»، دعاست.
الان اين گرفتاري‌هايي كه گريبان آمريكا را گرفته و هر روز خبر از آمدن سيل و طوفان در آنجاست، همه تازيانه عذاب است.
کسانی كه مي‌گويند نزول بلایای طبیعی، قهر طبيعت است، چرا يك كلمه نمي‌گويند كه اينها عذاب هستند و براي جلوگيري از آنها نبايد گناه كنيم.
وي تأكيد مي‌‌كند: ايران بهترين ممالك دنياست. اولا؛ً حكومت حقه شيعه اثني‌عشري دارد. مملكتي كه رئيس‌جمهورش، رئيس مجلسش، همه رؤسا، قوه‌ها و رهبر انقلابش و همه مسئولانش شيعه باشد، فقط ايران است.
ثانیا؛ تنها مملكتي كه مذهب رسمي‌اش شيعه دوازده امامي است، ايران است. پيامبر(ص)در غدير خم ما را دعا كرده و به بركت دعاي او ايران اوضاع خوبي دارد. پيامبر(ص)در دعايش گفت «اللهم انصر من نصر» خدايا! هر كه علي(ع)را ياري مي‌كند، ياري‌اش كن.

در مساجد هنگام خواندن دعا معاني آن نيز بيان شود
«وَزَحْزِحْنى فيهِ مِنْ مُوجِباتِ سَخَطِكَ؛ خدايا مرا از موجبات سخطتت دور گردان»
روايتي است كه برخي گناهان خدا را به غضب مي‌آورد و آنگاه خدا قسم مي‌خورد كه به عزت و جلال خودم ديگر تو را آمرزش نمي‌كنم. در حالی که خدا «ارحم الراحمين» است. مثلاً از من با اين محاسن و عمامه توقع ندارد كه به نامحرم نگاه كنم. لذا خدا به غضب مي‌آيد.

«بِمَنِّكَ وَاَياديكَ»، يعني به حق احسان و نعمت‌هايي كه به من داده‌اي، خدايا اين دعاها را مستجاب كن.

«يا مُنْتَهى رَغْبَةِ الرّاغِبينَ؛ يعني اي خدايي كه منتهاي رغبت مشتاقان هستي.»
آيت‌الله مجتهدي تهراني در پايان مي‌گويد: اي كاش در مساجد كه اين دعاها خوانده مي‌شود، معني آن نيز بيان شود تا مردم وقتي دعا مي‌كنند، با حضور قلب اين دعاها را بخوانند و در خودشان بيان كنند.
به مردم بگويند كه به خاطر گناه عذاب مي‌شوند. مثل اين حادثه‌هایی که در سراسر جهان و برخي شهرهاست.
خدا به شعيب پيامبر فرمود: مي‌خواهم صدهزار تن از قومت را عذاب كنم. 40 هزار تن افراد بد و 60 هزار تن از افراد خوب. خطاب رسيد كه چرا خوب‌ها بيشترند، فرمود: براي اينكه خوب‌ها هم با بدها خوش و بش كردند.

برگرفته از سخنان مرحوم آيت‌الله مجتهدي تهراني